De aftiteling, het laatste hoofdstuk

Beste lezer,

Het is alweer 12,5 jaar geleden dat ik vertrok. Op naar Mexico, het land van al mijn dromen. Jammer genoeg heb ik deze blog nooit afgetypt. Vandaar dan ook hier mijn laatste verhaal -na al die jaren- om dit boek toch echt af te kunnen sluiten. Vrij letterlijk bedoeld gezien ik al mijn verhalen kan laten bundelen door waarbenjij.nu. Het hoofdstuk Mexico zal nooit meer worden afgesloten. Er zijn vriendschappen voor het leven gemaakt met een plekje in mijn hart en ik heb een tweede thuis gekregen.

Van de laatste weken weet ik enkel nog dat deze echt voorbij zijn gevlogen. Ik herinner mij het moment dat ik in de auto zat naar het vliegveld, van Querétaro naar Mexico-City. De ouders van Perla en Perla en Tony brachten ons weg. Perla ging tenslotte een maand met mij mee naar Nederland. Mijn gevoel tijdens de rit was super dubbel. Ik was superzenuwachtig, ik ging na een jaar terug naar Nederland. Zou mijn familie weer op mij staan te wachten op Schiphol? Zou ik ze echt weer gaan zien binnen 24 uur? Maar mijn gevoel was ook alsof we Tony en Grillo wegbrachten voor een zakenreis. Dat ik gewoon weer naar huis zou gaan, mijn Mexicaanse huis wel te verstaan bij Perla.

Dit gezin heeft mijn jaar echt gemaakt! Ze kochten een bed voor mij om bij hun in huis te kunnen wonen toen het even niet meer ging bij mijn eerste gastgezin. Ze namen mij letterlijk op in hun huis als familie, la hija de Holanda, de dochter uit Nederland. Zo werd ik standaard voorgesteld aan vrienden en kenissen. Wat een fantastische mensen en wat een vrienden, familie voor het leven. Perla en ik spreken elkaar nog steeds regelmatig en als we elkaar zien is het alsof we nooit uit elkaar zijn geweest. Dit geld ook voor de rest van het gezin en de familie, echt mijn Mexicaanse familie.

In de afgelopen jaren heb ik bijna ieder jaar wel een familielid gezien. Ik ben inmiddels zelf al 4 keer terug geweest naar Mexico, Perla is hier twee keer geweest en Tony ook al twee keer. We kunnen elkaar een jaar niet zien en bij elkaar binnen stappen alsof we elkaar gisteren nog hebben gezien. In januari 2018 ben ik alleen terug geweest naar Mexico, Perla had mij nodig en ik dacht waarom niet? Ik had mijn eerste hoogseizoen bij Kees er op zitten en gezien het ook op het werk gewoon kon, boeken! Binnen een week besloten, geboekt en weer alleen naar Mexico gevlogen. Gek dat ik dat op mijn 18e ook zo had gedaan, al ging daar natuurlijk wel een proces aan vooraf van anderhalf jaar. Alleen vliegen vond ik nu peanuts al begon ik wel te begrijpen waarom ik op mijn 18e de hele heenreis niets anders heb gedaan dan huilen.

Een jaar lang weg, wat heb ik daar naar uit gekeken! Ik had mij er echter niets bij voorgesteld. Ik ging er volledig blanco in en zodra ik daar aan kwam ging al snel de knop om; ik zit hier een jaar en moet er hier het beste van maken. Terug gaan voelde als falen en dat wilde ik dan ook absoluut niet. Ik moest alleen alles voor elkaar krijgen, geen mama die je kan helpen en of de taal spreekt. Alles zelf uitvogelen en regelen, dagjes weg en uitstapjes doen. Een dag niets gedaan in Mexico was een dag verspilt zeiden wij als exchange studenten. Dus je bouwt een vriendenkring op, creëert familie en maakt kennissen/ vrienden voor het leven. Die je vervolgens na een jaar weer volledig achter je laat. Natuurlijk is er tegenwoordig social media waar je oppervlakkige contacten kunt onderhouden maar eigenlijk neem je gewoon afscheid van de meeste mensen. Er zijn uitzonderingen waar je gewoon mee afspreekt, al is het na 5 jaar, het blijft speciaal. Je hebt tenslotte een fantastisch jaar gehad samen. We waren in ons district met zo’n 50 uitwisselingsstudenten uit zeker 18 verschillende landen. Van Brazilië tot Thailand en zelfs Australië, we waren en zijn toch echt allemaal hetzelfde. Iedereen sprak Spaans of Engels met elkaar en samen waren we één familie. Wat een speciale ervaring!

Ik weet nog goed dat mensen zeiden: waar begin je aan. ‘Ik zou het nooit doen’ werd mij erg vaak gezegd. Nou ik zeg in alle eerlijkheid; ik zou morgen weer het vliegtuig in stappen. Je leeft echt maar een keer, het leven is veel te kort om voor altijd op één plek vast te zitten. De wereld heeft te veel moois te bieden. Daarbij leven we niet om enkel te werken en je rekeningen te betalen.

We zouden samen veel meer moeten genieten van het leven iets meer als Mexicanen dat doen. Iedere vrije minuut besteden zij aan feestjes. Alles is een excuus om feest te vieren en iedereen maakt daar goed gebruik van. Tranquilo, rustig aan en Mañana Mañana, morgen is er weer een dag. Waarom stressen over dingen waar je geen invloed op hebt? Parkeer het gewoon even, kijk er morgen weer naar en ga nu wat leuks doen. Je bent vrij en maak daar even een feestje van, het liefst met veel familie om je heen en vrienden. En tequila.

Ik kon mij soms druk maken om ‘te laat’ komen. Perla was altijd veeel te laat. Als ik er klaar voor zat omdat we drie uur hadden gezegd dan begon zij met haar make-up. Of ik maakte mij druk om de problemen waar ik mij in werkte, onbedoeld aangifte doen bij de politie tegen je school is niet niets. Grillo, de vader van Perla zei dan Debby waar maak je je druk om? Als je twee uur later komt is dat toch niet erg? Je hebt geen invloed op de situatie op dit moment, je familie is gezond -dat is het allerbelangrijkste- en over twee uur is het nog steeds gezellig, geniet.

Ik heb veel geleerd in dit jaar over mijzelf. Of ik veel ben veranderd kan ik niet over mijzelf zeggen.. wel dat ik erg zelfstandig ben geworden. Je moet echt leren om zelf alles te regelen, en dan ook nog in een totaal andere taal! Het missen van je familie is vooral in de eerste maanden erg moeilijk. Je moet echt de knop omzetten om toch te kunnen genieten zonder je vrienden en familie. Missen doet pijn, dat is ook iets wat ik echt heb geleerd in Mexico. Het is echt een rot gevoel die heimwee. Wel des te mooier en specialer wanneer je terugkomt en iedereen weer ziet. Die 18kg meer aan Debby na een jaar Mexico namen ze ook wel voor lief. Ja, je wordt dik in een exchange jaar als je niets anders doet dan genieten. Ook dat hoort erbij.

Ik heb genoten van dit jaar en geleerd dat wij dit in Nederland meer zouden moeten doen. In Nederland stressen we veel om eigenlijk heel simpele dingen. Over je werk, over een thuissituatie en dat terwijl wij het hier zo veel beter voor elkaar hebben. Wij moeten meer leren dingen van ons af te zetten, meer te genieten. Want waarom ieder vrij moment enkel benutten in Mexico? Dit moeten we samen doen op welke plek dan ook ter wereld, ook thuis in Nederland.

Genieten van het leven, dat is the Key.
En familie is alles, ook de familie die je kiest.

Veel liefs en bedankt voor het volgen,
Debby